Kawah Ijen: één van de mooiste vulkanen van Indonesië - Dutchie on the Road (2024)

Mijn wekker komt zachtjes tot leven. Ik kreun, blaas en zie de klok 3.30 uur aangeven…tijd om op te staan. Waarom zou je in hemelsnaam op een dergelijk tijdstip opstaan tijdens je vakantie? Het antwoord is heel erg simpel: Kawah Ijen. Vandaag bezoek ik één van de mooiste vulkanen van Indonesië.

Kawah Ijen

Kawah Ijen iséén van de mooiste vulkanen, zo niet de mooiste vulkaan vanIndonesië. Het is niet alleen de natuur, het kratermeer en de vulkaan die deze tocht bijzonder maken, maar het zijn vooral de zwaveldragers die je tegenkomt.

De Kawah Ijen vulkaan is het belangrijkste gebied voor inwinning van zwavel. Hier lopen iedere dag mannen met zware hoeveelheden zwavel op hun rug. Zwavel wordt onder erbarmelijke omstandigheden gedolven en via smalle paadjes langs de kraterwand naar boven gedragen. Vervolgens volgt de kilometerslange wandeling naar beneden met 70-100 kilo op de schouders!! Per kilogram verdienen deze mensen 600 Rupiah wat ongeveer neerkomt op 0,05 ct per kg!! Het is erg zwaar werk en ze kunnen deze weg twee maal per dag lopen waarmee ze maximaal €10 per dag verdienen wat voor Indonesische begrippen al veel is.

Vroeg op pad

We stappen in de jeeps en rijden in het pikkedonker richting de vulkaan. Het is druk op straat vanwege de Ramadan maar al snel verlaten we Ketapang waardoor we de drukte achter ons laten. Het begint te regenen, het is mistig en ik zie deze tocht alweer in het water vallen. De chauffeur rijdt stevig door en we zijn een van de weinige jeeps op weg naar de vulkaan. Bij Kawah Ijen hoef je geen massatoerisme te verwachten. De vulkaan is overigens officieel in ‘rusttoestand’, echter kan de vulkaan voldoende rook uitstoten om de krater voor toeristen ontoegankelijk te maken.

Pittige beklimming naar de kraterrand

Na een uur rijden komen we aan bij het beginpunt van de beklimming van Kawah Ijen. Het is koud en ik heb spijt dat ik mijn jas niet heb meegenomen. Ik neem mezelf voor om flink door te stappen want dan krijg ik het vanzelf warm. Omdat ik geen beste klimmer ben, geef ik aan niet op mij te wachten. Laat mij maar lekker op mijn eigen tempo lopen en dan zie ik jullie boven wel.

Een klim van anderhalf tot twee uur voert je naar de kraterrand van de vulkaan. Het pad is goed aangelegd, maar is steil…heel erg steil. Ook ligt het pad vol met kleine steentjes waardoor je weinig grip hebt. Het is nog rustig en ik zie vooral zwaveldragers met lege manden naar boven lopen.

Het is een pittige klim en het wordt alsmaar steiler want het hoogteverschil is zo’n negenhonderd meter. Halverwege zie ik de eerste zwaveldragers naar beneden lopen. Het is onvoorstelbaar dat deze mannen dit dag in, dag uit doen met zo’n zware last op hun schouders. Ik vind het al pittig met alleen mijn rugzak, laat staan dat je bijna 100 kilo met je meedraagt. Terwijl ik verder omhoog klim, hoor ik de bamboemanden piepend buigen door de zware last.

De toeristen die naar beneden lopen steken allemaal de duim omhoog zodra je voorbij loopt en garanderen dat het de beklimming meer dan waard is. Dat mag ik hopen! Na anderhalf uur bereik ik eindelijk de top van Kawah Ijen op bijna 2800 meter hoogte! Ik draai me om richting de krater en mijn mond valt meteen open. Wow, wat is dit mooi! Dit was het zeker meer dan waard!

Kawah Ijen: zo ontzettend mooi!

Het voelt alsof ik op een andere planeet ben. Het landschap is surrealistisch en zo bizar mooi! In de krater zie ik de giftige dampen omhoog stijgen, de dampen die deze zwaveldragers iedere dag binnen krijgen. Er staat een groot waarschuwingsbord om niet naar beneden in de krater te gaan. We horen dat toeristen onder begeleiding kunnen afdalen in de krater, maar dat dit op eigen risico is. Ik besluit niet af te dalen. Achteraf heb ik echt briljante foto’s gezien en had ik eigenlijk toch wel graag willen afdalen.

Beneden in de krater zien we de zwaveldragers ploeteren met de zware last. Iedere dag moeten ze toeristen attenderen of ze mogen passeren (heel frustrerend lijkt me) zodat ze aan de zware weg naar beneden kunnen beginnen. Onderweg laten ze zich fotograferen en verkopen souvenirs van zwavel om wat extra te verdienen.

Pffff…weer terug naar beneden

Rond 9.00 uur is het tijd om afscheid te nemen van dit mooie maanlandschap. Ik kijk nog een keer richting het blauwe kratermeer en begin aan de lange weg terug. Ondanks dat dit niet erg bevorderlijk is voor je knieën, heb ik hier minder moeite mee. De passerende zwaveldragers daarentegen, zien we zwoegend voorbij komen. Dit moet echt hels zijn om zo naar beneden te lopen. Het pad is een en al gruis en we moeten uitkijken dat we niet naar beneden glijden. De een na de ander hoor ik hijgend passeren en terwijl ik de bamboemanden hoor piepen onder de zware last, zie ik grote eeltplekken op de schouders en nek. Wat hebben deze mensen een zwaar bestaan!

We zijn vrij snel beneden en terwijl we ons klaarmaken voor vertrek, beginnen de zwaveldragers weer aan de tweede beklimming. Ze moeten weer 3,2 kilometer omhoog lopen met een hoogteverschil van negenhonderd meter, terug richting de giftige dampen.

Het is niet alleen het wonderschone en blauwe kratermeer dat Kawah Ijen bijzonder maakt, of het bizarre maanlandschap maar vooral deze hardwerkende zwaveldragers met hun piepende bamboemanden. Respect!

Meer Indonesië

• Zonsopkomst bij de Bromo Vulkaan
• Borobudur: de mooiste tempel van Indonesië
• Tips Bali: 5x wat te doen op Bali
• Bukit Lawang: Op zoek naar orang-oetans
• Tangkahan Nationaal Park: Paradijs op aarde

Volg mijn reisavonturen?Facebook–Twitter–Instagram–Bloglovin